اشعار

محاصره‌ست ولی جای هیچ دلهره نیست            که نـور لَم‌ یَـزَلی قابل محاصره نیست

تنش اگرچه به ظاهر اسیر سامره است            نسیم عطر حضورش اسیر سامره نیست

کدام‌ بند و اسارت؟ که دست فضل کسی            چنین به میمنۀ روزگار و میسره نیست

بگـو به بحـث بیـایـنـد اهل شـایـعـه را            اگر که در دلشان ترسی از مناظره نیست

به زور حـیله و تحـریم و شایعـه، کارِ            کسی که کار دلش با خداست یکسره نیست

کسی که درس گـرفت از امـام یازدهم            به وقت حصر، گریزنده از مخاطره نیست

کسی که درس گـرفت از امام یـازدهم            به وقت جنگ در اندیشۀ مذاکره نیست

کسی که شیفتۀ زرق و برق سامری است            مـرام او که مـرام امـام سامـره نیـست

به حج نرفت و سفارش به اربعین فرمود            چنین گشوده به سوی ظهور، پنجره نیست

چـقدر درس گرفتیم از او ولی افسوس            هنوز سیـرۀ او نام هیچ کـنگـره نیست

هــوای بــام تـو داریـم مـا هــوایـی‌هـا            خوشا به حال شب و روز سامرایی‌ها

چه نعمتی‌ست سر سفره‌ات نمک خوردن            چه افـتخـار بـزرگی‌ست این گـدایی‌ها

خـداسـت بـانی ایـن اعــتـقـاد نـورانـی            خـداسـت بـانـی این جـور آشـنـایـی‌هـا

تو کربلای اسیری و روضه می‌خوانند            بـه یـاد غـربت تـلـخ تـو کـربـلایـی‌هـا

دوباره حسرت دیدار در دل کعـبه‌ست            چقدر کعبه دلش خون شد از جدایی‌ها

به یـاد حـضرت فـرزنـدتـان هر آدیـنه            چه حس و حال قشنگی‌ست هم‌صدایی‌ها

هر دلی بیدار شد در گیر و دار خواب نیست            خواب چیزی غیر مُردن در دل مرداب نیست

خواب بودم در حریمش وقت بیداری رسید            دیدم اینجا هیچ کس مانند من بیدار نیست

عرش گاهی زیر پای ماست اما غافـلیم            هیچ اوجی کهکشانی‌تر از این سرداب نیست

«در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم»            قبله گاه اینجاست حاجی!غیر از این محراب نیست

من نـمـازم را پی تـکـبـیـرة الاحـرام تو            خوانده‌ام، برجا نماز چشمه و سهراب نیست

تا که با من بـشـنود صـوت اذان بـاد را            از سر گلدسته‌ای که جز صدای آب نیست

حضرت نرجس خبر دارد از اوصاف حسن            او مگر آئیـنۀ خورشید عالم تاب نیست؟

در غزل عطر امام عسکری پیچیده است            در خُم هستی شرابی جز شراب ناب نیست

«بر در میخانه رفتن کار یک رنگان بود»            عشق صادق در وجود جعفر کذّاب نیست

بندۀ پیـر خـرابـاتم که لطـفـش دائم است            کار ما در آستانش غیر دق الباب نیست

از خاک به آسمان رسد نور حیات            چـشمان ستاره‌ها به سمت میـقـات

بر منـبـر نـور مـاه تابـان می‌گـفت            بر سـامـره و دو آفـتـابش صلوات

*********************

بـا زائـرتـان، نـام مـرا بـنـویـسـیـد            هر هـفـتـه گـدای سـامـرا بنویـسید

مـهـمـان امام حـسـن عـسـکـری‌ام            در دفـتـر پنج شـنـبـه‌ها بـنـویـسـید

*********************

از مبدا نور، رو به مقـصود کـنیم            با هـفـته طواف کوی معـبـود کنیم

از پـنجـره‌هـای پـنـج شـنـبـه بـایـد            پرواز به جـمعه‌های مـوعـود کنیم

تو امیرِ لشکـرِ جود و سخایی یا حسن            عسکری هستی ولی چون مجتبایی یا حسن

عرصۀ هفت آسمان را سامرایت خوانده‌اند            با گدایـانت هـمـیشه آشـنـایی یا حـسـن

ای که هم نام و مرامی با کریم اهل بیت            منشاء خیری و شاهِ ذوالعطایی یا حسن

همچو بابایت که مولای زیارات و دعاست            خالقِ ذکر و عبادات و دعایی یا حسن

در مقامت جمله‌ای دارم که دل را می‌برد            هم اباالمهدی و هم ابن الرضایی یا حسن

یوسفِ زهرا تو را بابا خطابت می‌کند            گرچه یعقوبی، چو یوسف دلربایی یا حسن

صحنۀ دنیا همه سوء القضاء و سختی‌ست            تو برای ما همان حُسن القضایی یا حسن

امشب ای آقا بـیا دستان خـالی اُمّ ببـین            کاسه‌های مانده بر دستِ گدایی یا حسن

کاش می‌شد بار دیگر زائرِ کویت شوم            تو به من گویی گدای سامرایی یا حسن

شکر حق با همتِ جمعِ کـثـیرِ شیعـیان            باز هم داری شما گنبد طلایی یا حسن

حُسن تو سِـرِّ عـاشـقی را بـرملا کرد            بر طُـرّۀ زلـف کـمـنـدت اقــتــدا کـرد

شکر آن خدا را که ز لطف بی‌مثالش            روز ازل بـا تـو دلــم را آشــنـا کــرد

دلـدادگـی دلـداده‌ات شد، شـوق پـر زد            عـشق آمد و بر تو سلامی دلـربا کرد

جانم فـدای پـیـر میخـانه که سـرمست            ما را به عشق روی ماهت مبتلا کرد

من بنـده‌ای سرگـشته بودم که نگاهت            دل را اسـیــر بــارگـاه ســامــرا کـرد

دیدارِ سُرِّ مَن رَأی رشک بهشت است

باران ز شوق دیدنت اشک بهشت است

زیبا گل سوسن که رشک نسـترن شد            جلـوه نـمود و رونق دشت و دمن شد

روی زمـیـن تـا آســمــانِ بـی‌کـرانــه            در هر کران دائم ز حُسن او سخن شد

در خـانۀ قـلـب هـمه جـانـانه جـا کرد            هرجا که مِهرش بود بر دلها وطن شد

ذکر حدیثـش قدسیان را مست می‌کرد            در حـلـقـۀ خـاتم عـقـیـقـی از یـمن شد

وقـتی که دنـیـا آمد و بُـرد از همه دل            نــام دل آرا و خـدایـی‌اش حَـسَــن شـد

حُسن حَسن، مهر حسین و مرتضی داشت

او یک تـنـه حُـسن تـمام انـبـیـا داشت

او آمـد و آغـاز عـشـق و دلـبـری شد            گـویـا دوبـاره مـوسم پـیـغـمـبـری شد

تــاب تــمـاشـایـش نــدارد دیــدۀ شـب            بر او هجوم از خصم با نابـاوری شد

در لشکری، محبوب را محصور کردند            غافل از آنکه نام خوبش عسکری شد

با رمز یا زهرا دل از دل دادگان بُرد            آغــاز دلــداریِ یــار حــیـــدری شــد

در سامرایش سائلان صف ها کشیدند            درگـاه او درگــاه حـاتـم پــروری شـد

مـا هـم گـدایــان ره دلــدار هــسـتـیــم

در انـتـظار وصـل روی یـار هـسـتیم

هر کس که شـوق سـامـرا دارد بیـایـد            هر که به دل عـشـق خـدا دارد بـیایـد

هر کس به قـلبش شوق دیدار زیارت            از بــارگــاه ســـامـــرا دارد بـــیــایــد

مهـر امـام عـسکری در سـیـنۀ ماست            هر کس که قـلـبـی با صفـا دارد بیاید

شـوق مــدیــنـه تـا ابـد داریـم در سـر            هـر کـه دلـی درد آشـنــا دارد بــیـایـد

این بانگ زیبای خدا از آسمان هاست            هـر کـس هــوای کـربـلا دارد بـیـایـد

خـتـم کلام عاشـقـان ذکر حـسین است

عشق خـدای آسـمان ذکر حسین است

زمین شدیـم ولی آسمانِ ما حسن است            کـرانه‌ایـم ولی بی‌کـرانِ ما حسن است

گره گره هـمه اما؛ امـانِ ما حسن است            پُر از حسن لبِ ما نوشِ‌جانِ ما حسن است

هـزار شُکـر تـمـامِ جـهـانِ ما حـسـن است

رسـیـد جـلـوه‌ای و بـاز یا عـلی گـفـتیم            پس از دو یا حسن از چارتا علی گفتیم

دوباره از حسن و مرتضی علی گفتیم            حسن حسن همۀ عـمـر با عـلی گـفـتیم

به فـاطـمـه بـنـویـسـید جـانِ ما حسن است

بساطِ عاشـقی‌ام جور شد به لطف شما            و سهـمِ سفـرۀ ما نور شد به لطف شما

از آن زمان که زمین طور شد به لطف شما            گدای سامره مشهـور شد به لطف شما

تـمامِ عـمر فـقـط آب و نـانِ ما حسن است

برای عـرضِ ادب شاعران کم آوردند            برای پـیـش کـشیِ تو جـان کـم آوردند

به پـای بـوسـی تو آسـتـان کـم آوردنـد            قـلم زدنـد به عُـمر و زمان کـم آوردند

که عشق در رگ و در استخوانِ ما حسن است

گـدا شـدیـم بـگـوئـیـم این سـخـن‌هـا را            نـوشـتـه‌انـد خــدایِ کَــرَم حـسـن‌هـا را

بـرای مـا که نـوشـتـنـد پَـر زدن‌هـا را            بـه سـامـرایِ شـمـا رفـتـن آمـدن‌هـا را

هـزار شُکر که رزقِ دُکـانِ ما حسن است

به روی شانه اگر گـیسویت رها بشود            عجـیب نیـست اگـر قـبـله سامـرا بشود

حسن نـمـاز و حـسن قـبـلـۀ دعـا بشود            حسن رکوع و حسن سجده‌های ما بشود

مـیـان کـرب وبلا هـم اذان ما حـسـن است

نـوشـتـه‌انـد بر این خـانه از قـدیـم: الله            که با تو جلوه کند جلـوه‌ای عـظیم: الله

عصا بدست رسیده است پیشِ تو کلیم الله            کـلـیـم تـا که بـگـویـد حـسن کـریـم الله

چه غم از این همه غم، مهربانِ ماحسن است

اگر چه تـکـیـه‌گَهِ خـانـه‌هـا پـدر بـاشـد            پدر هـمـیشه هـمه کـاره‌اش پـسر باشد

پـسـر بـرای پــدر؛ پــارۀ جـگـر بـاشـد            پسر که هست گدا هم که پشت در باشد

بـزرگ خانۀ صاحـب زمانِ ما حسن است

زانـو زدنـد پـیـش تـو با احـتـرام‌هـا            شاه و گـدا و صاحب مال و مـقام‌ها

از آسمان عشق امامت رسیدی و...            شد مـقـدم حـضـور تو خـتم کـلام‌ها

امشب طواف، دور تو باید کنند خلق            جای صفا و مـروه و بیت الحـرام‌ها

ای عـشق دومـین حـسن بن عـلیِّ ما            دستی بکش تو بر سر ما، ما غلام‌ها

در وصف جایگاه رفیعت همین بس است            صف بسـتـه‌انـد پشت سر تو امـام‌ها

دلـتنگ سامرای تو هـستـیم یا حسن            دلتنگ عطر صحن و سرایت مدام‌ها

زائـر شدیم از ره دور و نشـسـته‌ایم            حـالا در انـتـظـار عـلـیک السلام‌ها

فـروغ شمس و قـمر وام دارِ منظرتان            به مـاه، طعـنه زنـد طلعـت مـنـوّرتان

سلیلِ سوسن و سنبل، حُـدَیث مادرتان            سلالـه‌ات بدرخـشد چو تاج بر سرتان

مـرا نـوشـته خـدا از ازل کـبـوترتـان            حـلال زاده بوَد هرکه گـشت یاورتان

خدا سپرده به گردون سپهرِ سرمد را

امــام یــازدهــم را؛ ابــا مــحــمــد را

شبانه‌روز دلم با تو عرض حاجت کرد            گدای سامـره‌ات باز هم سماجـت کرد

چه می شود نتوان ساده ترک عادت کرد            گدای کوی شما بر جهان سیادت کرد

بهـانه بود گـدایی؛ تو را زیـارت کرد            شمیم نام تو دل را پُر از حرارت کرد

به دست‌های تو دیـدیـم جودِ بی حد را

امــام یــازدهــم را؛ ابــا مــحــمــد را

فــدای دلـبــری‌ات دودمــان دلـبــرهـا            به خاک پای تو سودند عرشیان سرها

به اذن حق تو عوض می‌کنی مقدّرها            کـم آورد بـه مـدیـح تـو کـل دفــتـرهـا

امام عـسکریِ نیک و بد ز عـسکرها            فـدای لـشـگـر مـهـدیـت کـل لشگـرها

به کوی تو دل کعـبه بدیـده مقـصد را

امــام یــازدهــم را؛ ابــا مــحــمــد را

حسینیان به دو عالم حسن حسن گویند            تـمام عـمـر مسلّـم حـسن حسن گـویند

 چو انـبـیاء معـظّم حـسن حسن گویند            صفا و مروه و زمزم حسن حسن گویند

فـرشـتگـان مکـرّم حسن حسن گـویـند            مدافـعـان حـرم هم حسن حسن گـویند

نـمـی‌کـنـنـد رهـا این مـدار مـمـتـد را

امــام یــازدهــم را؛ ابــا مــحــمــد را

هماره شوق رهایی‌ست بر شما مرهون            ولی شده غـم و انـدوه بهـرتان قـانون

به چار سالـگی‌ات هـمره پـدر دلخـون            نموده‌اند غـریـبانه از مدیـنه‌ات بیرون

به شهر سامره تبعـید کرد دشمن دون            شهید گـشته و دور از دیارتان مدفون

بخوان همیشه «رئوفی» تو آل احمد را

امــام یــازدهــم را؛ ابــا مــحــمــد را

بر روی گـدایان بگـشا بـال و پرت را            مـا ملـتـمـسـانـیـم دعــای سـحــرت را

بـا روی سـیـاه آمــده‌ام مــرقــدت آقــا            تغـيـير دهـم بـلکـه دوبـاره نـظـرت را

ای گوشه‌ای از چشم ترت صاحب اعجاز            چرخی بده بر خـیل محبّان بصرت را

با دسـت شـما بت‌کـدۀ دل شـده مسجـد            از روز ازل داشـتـم ایـمـان هـنرت را

گـفـتـند بقیع بسته و این شد که گرفتیم            قدر دو حَسن در حرمت دور و برت را

آقای من این جمعه فرج با تو، که عمریست            مـا مـنـتـظـرانـیـم ظـهــور پـسـرت را

روی تـو بُــرده رونـق مــاه تــمـام را            مجذوب کرده جلوهٔ تو خاص و عام را

حسن تو بی‌نهایت و فضل تو بی‌شمار            مـبـهـوت مـانـده‌ام بـنــویـسـم کـدام را

تفسیر چشم‌های تو برهان عاشقی‌ست            می‌خـوانم از نگـاه تو خـیـرالکـلام را

هر راهبی که دید تو را گفت دیده است            با چـشـم خـود مـسیـح عـلـیه‌السلام را

هر جا که تو قدم بزنی «سُرَّ من رَءا»ست            سرشار کردی از نفـست هر مـشام را

امـا قـدوم سـبـز تو ای کـعـبـهٔ بهـشت            حسرت به دل گـذاشته بیت الحرام را

دیدند دشمـنان تو حیـران و مضطرب            آرامـش نــگــاه تــو و شــیـــر رام را

دست سـخـاوت تـو و چـشـم عـنایـتت            پُر کرده از نسیم سحر صبح و شام را

از ما مگیر، ای همه باران و روشنی            لـطف مـدام و مـرحـمـت مـسـتـدام را

چشم ما تنها فقـط باشد به دستان کریم            لب نباید زد در این عالم به جز نان کریم

پس حسن آمد که ما را سائل این در کند            بیـشتر از انـتظار ماست، احسان کریم

می‌شود خود میـزبان حاتم و امثال آن            هرکسی تنها شود یکـبار مهمان کریم

دوست دارم سامرا ساکن شوم تا زنده‌ام            دوست دارم باشد این دیوانه دربان کریم

هی گدا،پشت گدا،پشت گدا، پشت گدا            خلوتی هرگز ندارد بیت سلطان کریم

بی نیاز از هر دوعالم میشود اینجا گدا            پادشاهی میکند ریزه خور خوان کریم

میرساند رزق را بی آنکه بر رو آورد            بارها حس کرده‌ام الطاف پنهـان کریم

منکه مستم مست مست تاک های عسگری            راضی‌ام،راضی از این مستی به قرآن کریم

خـورشیـد تـابـناک تـمـام مـسـیـرها            هـستـنـد در طواف تو مـاه منـیـرها
ای شاهـراه یـازدهم در مسیر نـور            ای دست گـیـر قـاطـبـۀ مستجـیـرها

دست کسی به دامن درکت نمی‌رسد            از تو نگـفـته‌اند به غیر از خبـیرها
تفـسـیر آیـه‌هـای خـدا را قـلـم بـزن            وامـانـده است بی‌تـو کـلام دبـیـرها
معراج عشق در حرم سامرای توست            کوری چـشم شـور تـمـام حـقـیـرها
ما را گدای سامره خواندند و بعد از آن            خـط خورد نام ما ز جهـان فـقـیرها
نورت شکافت لشکر ظلمت پرست را            دنیا ندیـده است تو را چون اسیرها
در تنگنای سامره می‌خواند چشم تو            از چـشم شیعـه درد نهان ضمیـرها
آشفته است حال جهان منجی‌اش کجاست؟            فـرزند تـو خـلاصۀ نـعـم الامـیـرها

سیرتش نه درحقیقت صورت دنیایی‌اش            ماه را شرمندۀ خود می‌کند زیبایی‌اش

می‌چکد نهج البلاغه از لب پائـینی‌اش            می‌چکـد آیات قـرآن از لب بالایی‌اش

لحظه لحظه خیر او حتما به مردم می‌رسد            آن کسی که«جامعه»بوده دم لالایی‌اش

جامعه،«عجِّل فرج» به به چه تلفیقی شده ست            نسبت فـرزندی‌اش با نسبت بابایی‌اش

سیزده دیگر برای هیچ کاری نحس نیست            یـازده در ذکر بالا می‌رود کارایی‌اش

نوکـر اربـابم و یک بخـش از آقایی‌ام            ریشه دارد بی‌برو برگرد در آقایی‌اش

طعم توحـید و امامت را به هم آمیخته            نـیـمـۀ مـکّـی او با نـیـم سـامـرّایی‌اش

هرقَدَر که خسته باشی بعد از آن دیوارها            روبراهت می‌کند یک استکان از چایی‌اش

ازحرم برگشته می‌داند که وقت بازگشت            چایی دوم دوچندان می‌شود گیرایی‌اش

چونکه تنها می‌روی هرگز به سامرّا نرو            چون خجالت می‌کشد تنهایی از تنهایی‌اش

ای معـدن شجـاعت و ای کـوه اقـتـدار            فصل تو هست فـصل شکـوفاییِ بهـار
مِهر از تو بُرده جلوه و ماه از تو شرمسار            نام حـسـن مـبـارکت ای صاحبِ وقـار

ای که بهشت با همه آفاق مست توست
بخشش هرآنچه هست ز انفاق دست توست
خُلـق خـوشت مـعـلم اخـلاق انـبـیـاست            روی مــهِ تـو آیــنـۀ جــمـع اولـیـاسـت
تقـوای تـو مـعـادل تـقــوای اتـقـیـاسـت            اخلاص تو خلاصۀ اخلاص اوصیاست
قرآن به وصفت حضرت تو غرق آیه شد
اسـلام در پــنـاه شـمـا زیـر سـایـه شـد
تـو مـایۀ سـروری و غـرق مـصـائـبی            از سـخــتـیِ زمـانـه قــریـن نَــوائـبــی
با اینکه شیعه را تو امامی تو صاحبی            آری تـمـام عـمـر، تو از دیـده غـائـبی
راضی به هـر قـضای الهی شدی ولی
چون عـترت حسین نـدیـدی بـلا، بـلـی
از دشـمـنان اگـر چه تـو آزار دیده‌ای؟            آیا چـو عـمـه کـوچه و بـازار دیـده‌ای؟
خود را اسـیـر تهـمت بـسـیار دیـده‌ای؟            در اوج غـصـه، خـنـدۀ کـفـار دیده‌ای؟
اهل حـرم اسـیـر بـه زنـدان نـدیــده‌ای
رأس بـریـده گـوشـۀ ویـران نـدیــده‌ای
شام بـلا کـجــا و غــم ســامــرا کـجــا            طشت طـلا کـجـا و غـم مـاجـرا کـجـا
فکر غـم و مـصـیبت و داغ و بلا کجا            هجده سـر بـریـده بـه نِی بـرمَـلا کـجـا
آیا حـرمـسـرای تو مـحـنت کـشـیده‌اند؟
اهل حـریـم تو هـمـه تهمت شـنـیـده‌اند؟
وای از ورود کـوفه و توهـینِ بر امـام            وای از هجوم سنگ به زنها ز روی بام
وای از زنان هـرزه و مردان بد کـلام            وای از نگـاه‌های کـنـیزی ز بـزم شـام
آقا سرت سلامت از این حرفهای زشت
ای دل خموش باش از این ماجرای زشت

تا كوچه‌های سامره مردی نجیب داشت           آری هوای شهر فـقط بوی سیب داشت

شب ها كه در تـرنّـم سجـاده می‌نـشـست           شب های عرش حال و هوایی عجیب داشت

هـر گـاه با دعـای فـرج اوج می‌گـرفت           زیـر لـبـش تَـرنّــم اَمَّـن یُـجـیـب داشـت

درد آمد و دوا شد و با یك اشـاره گفت:           هر گوشه از كلام لبش یك طبیب داشت

آن قدر کشته شد دل و آن قـدر زنده شد           با تیغ ابرویی که فـراز و نشیـب داشت

ابـن الـرضـای ســوم مـا یـا ابـالـحـسـن

عـیـدی بـده به دست گـدا یـا ابـالـحـسـن

هر جا که باده هست صفای خُمش تویی           هر جا که آیه‌ای است ضمیر کُمش تویی

آدم طـمـع به کـسـب مـقـام شـمـا نـمـود           در صورتی که آب و گلِ گـندمش تویی

شـهـر مـدیـنـه شـادتـر از این نـمی‌شـود           چون که به لطف حق حَسن دومش تویی

فـهـمـیــدم از تــرنّـم ســرداب ســامــرا           هر جا که جمکران شده شهر قُمش تویی

خـورشید مـردمیِ زمیـن؛ آسـمـان ترین           ای خوش به حال هرکه تب مردمش تویی

ابـن الـرضـای ســوم مـا یـا ابـالـحـسـن

عـیـدی بـده به دست گـدا یـا ابـالـحـسـن

عقل مجنون شود از این همه لیلایی تو            من و از دور تـمـاشـای تـمـاشـایی تو

از قدم های تو روشن شده این قلب سیاه            نیست حتی خود خورشید به زهرایی تو

دومـیـن آیـنـۀ حُـسـن خــدای حـسـنـی            وقت پیـدا شدنت کیست به زیبایی تو؟

باید از دین خود اعراض کند آن کس که            مست وحـدت نشد از بادۀ یکـتـایی تو

نور مطلق تویی و نیست کنارت نوری            جز خدا کیست در این پهنه به تنهایی تو

سامـرا قـبلۀ اصحاب ولایی شده است            خوب پیداست در این معرکه آقایی تو

در حریم تو عجب نیست نباشد مرگی            مرگ هم زنـده شده از دم عـیسایی تو

زهی آن عبد خدایی که خدایی‌ست جلالش           صلوات از طرف خالق سرمد به جمالش

حسن بن علی این نجل جواد بن رضا را           که درود از علی و فاطمه و احمد و آلش

هرکه بگرفته به رخ آبرو از خاک در او           اشک شوق آمده در چشمۀ چشم آب زلالش

هرکه شد دور از او، گلشن فردوس، حرامش           هرکه شد زائر او، وصل خداوند، حلالش

هرکه بی‌مهرِ وی آرد به جزا طاعتِ سلمان           کلِّ طاعت به سر دوش شود کوهِ وبالش

او بوَد عسکری و عسکر او خیل ملایک           گو بیایند هـمه دیـو صفـت‌ها به قـتـالش

گرچه در تحت نظر بود، ولی فاتح دل شد           که روی سینه بوَد مهدی موعود، مدالش

خصمش از پا فتد و سر به در آرد ز جهنم           گر چه یک چند دهد حضرت دادار، مجالش

سجده بر تربتش آرند چه حور و چه ملایک           سائل سامره باشد چه نساء و چه رجالش

هرکه رو بر حرمش کرد، جحیم است حرامش           هرکه بر سامره‌اش پشت کند، وای به حالش

رَف‌رَفِ عقل کجا و پر پرواز عروجش؟           بیم دارم که به یک لحظه بسوزد پر و بالش

ز بهشت حرم سامره‌اش هر که گـریزد           به خدا دیدن گـلزار بهشت است محالش

وجه نـادیـدۀ ذات ازلی، مصحف رویش           شاهکار قـلم صنع الهی، خـط و خـالـش

عـوض خـشم از او لالـۀ لبـخـنـد ستـانـد           هر که با قهر کند روی به میدان جدالش

این عجب نیست که در عرش زند بانگ تفاخر           که به دور حرم سامره گردد مه و سالش

صلوات عـلی و فـاطمه و خـیـل امامان           به کمال و به جلال و به جمال و به خصالش

گو بگردند ملایک همه‌جا ملک خـدا را           نه توان دید نظیرش، نه توان یافت مثالش

از خـدا تا ابـدالـدهـر جـدا مـانـده و مانَد           هر که از راه محبت نبرد ره به وصالش

خسروان تاج گذارند و دل از تخت بشویند           راه یـابـند اگر یکـسره در صفِّ نعالش

مدح او گر زِ خـلایق نبوَد می‌سزد آری           پسرش مهدی موعـود زند دم ز مقـالش

اگر از روی خداییش زند پرده به یک سو           مهر با جلـوۀ خود ذره شود ماه هلالش

عــالــم دل شـود آبــاد بـه یــاد حــرم او           گرچه کردند خراب از ره کین اهل ضلالش

اوست آن بنده که دارد به همه خلق خدایی           او خدا نیست ولی وهم بوَد مات جلالش

قـعـر دریـا و پُـر کـاه خـدایـا چه بگـویم           نظم من چون ببرد راه به دریای کمالش؟

به جز از مادر و جد و پدر و خیل امامان           این محال است، محال است که یابند همالش

اوست آن باغ بهاری که خزان دور ز دوْرش           اوست آن مهر فروزان که به حق نیست زوالش

ناز بر جنّت و فردوس کند در صف محشر           گر بوَد در کـفن شیعه گـیاهی ز نهالش

جان نهم در کف ساقی اگر از لطف و عنایت           دهدم جام و در آن جام بوَد عکس خیالش

خشک گردیده در این جامه قلم در کف میثم           چه بیارد؟ چه بگوید به چنین منطق لالش؟

ای مهر جـهـان‌پـرور، از مات سـلام‌الله           ای آیـــنـــۀ داور، از مـــات ســــلام‌الله

وی از هـمگـان برتـر، از مات سـلام‌الله           ای زادۀ پــیـغـمـبــر، از مــات سـلام‌الله

فـرمانـدۀ عـالـم‌هـا، با رایـت هـم‌عـهـدی

فـرزنـد رسـول‌الله، مـولای ابـاالـمـهـدی

در عرش امامی تو، بر چرخ، مداری تو           هم بر همه مولایی، هم بر همه یاری تو

روشنگر ملک جان، در لیل و نهاری تو           در سینۀ هر شیعه، یک سامره داری تو

توحـیـدی و قـرآنـی، اسلامی و ایـمـانی

خورشیدِ جـمالِ غـیب، در عـالمِ امکانی

جان همه خوبان را، در قـالب تن داری           اعجـاز مـسیحـایـی هـنگـام سخن داری

هر نکته هزاران دُر، در دُرج دهن داری           فرمان خداونـدی، بـر سـروِ عـلن داری

هم نام حُسن داری، هم روی حسن داری

هم خُلق حسن داری، هم خوی حسن داری

ای عبدِ خدا ‌سیما، ای حُسنِ خـدا‌ منظر           نجـل عــلـی چـارم، ریـحـانۀ پـیـغـمـبـر

صلبت صدف طاهر، مهدی است تو را گوهر           از وصف همه اولا، از مدح همه برتر

هم یازدهم خـورشید، هم یـازدهـم اخـتر

هـم یـازدهـم مــولا، هـم یـازدهـم کـوثـر

از ماست همه غفـلت، از تو همه آگاهی           از ما همه گمراهی، از تو همه همراهی

صد قافله دل هر دم، در سامره ات راهی           ای داده خداوندت، بر هر دو جهان شاهی

حُسنِ صُوَری مولا، رشک قمری مولا

نوری بصری مولا، از وهم، سری مولا

هر چند تهی دستم، از مهر تو سرشارم           دل بر کرمت بستم، رو در حـرمت آرم

مهـر تو بـوَد هـستم، مـدح تو بوَد کـارم           در خلد تو را جویم، در حشر تو را دارم

مائـیـم و ولای تـو، خـاک کـف پـای تو

مشمول عـطـای تو، جان‌ها به فـدای تو

دردا که گل عمرت، یک لحظه خزانی شد           آخر جگرت مسموم، در سنّ جوانی شد

هر لحظه ستم بر تو، از دشمنِ جانی شد           با پیکـر تـو مدفـون غـم‌هـای نهانی شد

تا لحـظـۀ آخـر هـم، غـم بود طـبـیـب تو

پـیـوستـه سـلام مـا بر قـبـر غـریـب تـو

پیوسته ستم دیـدی، با عـمر کمت، مولا           تا صبح جزا دلهاست دریای غمت، مولا

آمد ز بـنی‌العبـاس، ظلم و ستـمت، مولا           گردید چرا ویـران دیگـر حرمت؟ مولا

پیوسته تـو در غـربت، مانند پـدر بودی

از جور ستمکاران، در تحتِ نظر بودی

باشد که شبی روزی در سامره روی آرم           با دیدۀ گریان، رو بـر خاک تو بگـذارم

بر قبر تو جای گل، خونابِ جگـر دارم           من میثمم و نَـبـوَد، بـا غیـر شما، کـارم

هر چند بدم مـولا، از لطف، قـبـولم کن

در روز جزا محشور، با آلِ رسولم کن

پَـرِ شکـسته به بالا نمی‌رسد هرگز            تـلاش می‌کـند امّا نـمـی‌رسد هرگز

کبوتری که هوایی نشد در این وادی            به آسـمـان تـمـنّـا نـمی‌رسد هـرگـز

اگر اجـازه نیـاید که تا ابـد مجـنون            به سوی خـانۀ لیـلا نمی‌رسد هرگز

چنان مـقـام به عـشـاق مـی دهـد الله            به فکـر مردم دنـیـا نمی‌رسد هرگز

مـقـام سلـطـنـت و پـادشـاهی عـالـم            به پـای رعـیـتی ما نمی‌رسد هرگز

و بـی ولای تـو و خــانـواده‌ات آقـا            کسی به عـالم معـنا نمی‌رسد هرگز

بدون گوشۀ چشم تو شیعه در محشر            به خاکبوسی زهـرا نمی‌رسد هرگز

پَـرم بـه شـوق هـوای تـو وا شـده آقـا

کـبـوتـر تـو به سـویـت رهـا شـده آقـا

زمـان مـسـتـی مـا انـتـهـا ندارد که            مریض عشق تو بودن دوا ندارد که

بهشت من تویی آقا بهشت را چه کنم؟            بهشت بی‌گـل رویت صفا ندارد که

نمی دهم به بهشت خـدا حریم تُو را            بهـشت قـد حـریـم تو جـا نـدارد که

فـدای بـنـده نـوازی و مهـربـانی تو            سرای لطف تو شاه و گدا ندارد که

کجاست حاتم طاعی ببـیـند اینجا را            کسی شبـیه تو دست عطا ندارد که

سرای تـوست پـذیـرای آرزومنـدان            کسی به قدر تو حاجت روا ندارد که

میان این همه القاب نیک هیچ اسمی            صفـای کُـنـیـۀ ابن الرضا ندارد که

تویی که آیـنۀ حـیِّ ذوالمنـن خـوانـدند

عزیز قلب رضایی تُرا حسن خواندند

 امام عـسکری، آقـا، امیـر، مـولانـا            دو دست خـالی ما را بگـیـر مولانا

گـدای نیمه شب بین این گُـذر هستم            بـیا و تـوشـه بـده بـر فـقـیـر مولانا

نگاه روشن خود را ز ما دریغ مکن            منـم به دام نـگـاهـت اسـیـر مـولانا

به نفس سرکش و طغیانگرم نگاهی کن            دعـا نما که شوم سر به زیر مولانا

بگو به ما: وسط برکة السباع چه شد            که بوسه زد به قدوم تو شیر مولانا

بصیـرتی بـده آقا که راه کج نـرویم            تـویـی تـو آیـنـۀ یا بـصـیـر مـولانـا

به کوری همه دشمنان، خدای کریم            نـوشتـه نام تو را از غـدیـر مـولانا

تـویی که چـشـمـۀ نـاب مـعـارفـی آقـا

کـمال سیـر و سلـوک هـر عـارفی آقا

هر آنچه ناز فروشی تو مشتری هستم            میان صحن تو دنبال نوکـری هستم

دعـای بال قـنوتم که مستجـاب شدم            که تحت رایت عشقم، پیمبری هستم

هـزار مرتـبه مـدیـون ربّـنـای توأم            اگر که شیعۀ مجنون حیـدری هستم

چه منّتی به سر من نهاده دست شما            که تابـع سخـن ناب رهـبـری هستم

به انقلاب خـمیـنی همیشه محـتاجـم            به یاد خـون شهیدان کـوثـری هستم

شباهتی است میان دلِ من و دلِ تو            شباهـتی که مثـل تو مـادری هـسـتم

به روز حشر کِشم نعره‌های مستانه            که من غلام غلامان عسکری هستم

مـجـیـر آل رسـولـی مـدد ابـاالـمهـدی

فـروغ چـشـم بـتـولی مدد ابـاالـمهـدی

بیا دوباره کَرَم کن به این گدای خودت            پَرَم بده گُل زهرا تو در هوای خودت

خدا کند که شبی هم مِس وجود مرا            طلا کنی تو به اعجاز کیمیای خودت

نـشـستـه‌ام بـنویـسی مرا مسلـمانـت            که آشنـا کـنیم بـاز با خـدای خودت

خـدا کـند بگـذاری تو دستهـای مرا            به دستهای گُلِ غایب از سرای خودت

چه می‌شود که زمان ظهور فرزندت            فـدایی‌ام بکنی پـای بچه‌های خودت

تمام حاجتم این است یـوسف هـادی            مرا خودت برسانی به سامرای خودت

گدای سامره هستم دو دست من خالی است

گـدایی سر کوی شما عجب حالی است

عطش میان حرم رود نیل می‌گردد            سِرشک دیـدۀ ما سلسبـیـل می‌گردد

کسی که زائـر قـبر غـریـبـتان باشد            مـیان آتـش غـم هـا خـلـیـل می‌گردد

ندارد هیچ تعجـب که در کـنار شما            کـبوتـر حـرمت جـبـرئـیل می‌گردد

به حج نرفته‌ای اما طواف درگاهت            هـزار حـج خـدا بی‌بـدیـل می‌گـردد

به حلقه‌های ضریحی که نیست در حرمت            دل شکـسـته زائـر دخـیل مـی‌گردد

دوبـاره پـای برهـنـه به جـاده می‌آئـیم

به سوی صحن و سرایت پیاده می‌آئیم